ඉන්ටනෙට් එකේ ලියන අයද? | Nelum Yaya

හිත හීලෑ නැත්තෙකු සමඟ නෙළුම් යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙල සොයා ගිය අතිශය බිහිසුනු ත්‍රාසජනක චාරිකාවේ පසු සටහන....

හම්මේ ඊයෙ කියන්නෙ ජීවිතේ පට්ටම පට්ට දවසක්...

ඔව් ඔව්.. මේ කියන්නෙ ඒක ගැන තමයි...

නෙළුම් යාය ගැන...

මේ මට? සම්මාන.. නෑ ඕයි.. මට මොන සම්මානද?

ගියා ගියා...

ගියා කියන්නෙ ඒක මාරම යෑමක්...

උදේ පාන්දරින්ම ගියා ඔ‍ෆිස් එකට...

ගැහුවා මැනේජර්ට අතේ පැලවෙලා ගෙඩි කන්න පුලුවන්  බොරුවක්..

“මිස් මට අද හෙඩ් ඔ‍ෆිස් එකට යන්න ඕනි.. පොඩි වැඩකට...”

අපේ මිස් මගෙ ඔලුවෙ ඉඳන් පල්ලෙහාට බැලුවා නිකං පිටසක්වල ජීවියෙක් දිහා බලන විදියට...

“ආහ්..කමක් නෑ ගිහින් එන්නකො..”

අම්මේ ඉතින් අපේ ඇසිස්ටන් නෝනා රුපියල් දාහක්ම දුන්නා ට්‍රැවලින් කියල...

මාත් ඉතින් අර ඉබ්බා දියට දැම්මාම මොකක්දෝ කියල ටීන් කියල

ඔ‍ෆිස් එකෙන් ආවා....

පාරටත් ආවයි කියමුකො..

දැන් තමයි වැඩේ තියෙන්නේ....

අර හීලෑ නැති එකෙක් ඉන්නවා දන්නවද?

ඔව් ඔව් ඌ තමයි...

ඕකව නැගිට්ටවනව කියන්නෙ ඉතින් තුන්වෙනි ලෝක යුද්දෙ පටන් ගන්නවට වඩා අමාරුයි..

ගත්තා කෝල් එකක්..

හැහ්..රින්ග්ස් යනවා..

හෙලෝ..ඔව් කියපන්...

මුකුත් නෑ ඉතින් දවසම මූසලයි උගෙ ගුඩ් මෝනිග් කියවිල්ල..

“නැගිටපන් යකෝ අද නෙළුම් යායට යන් ඕනි..”

“නෙළුම් මොකට?”

“බූරුවෝ... නෙළුම් යාය... බ්ලොග් අවොර්ඩින් සෙරමනි එකට.”

ආහ්.. අදද? ආහ්...

සෑහෙන වෙලාවක් ඌව පියවි සිහියකට ගන්න ගේමක් දීල අන්තිමට පැය භාගෙක විතර

සාර්ථක මෙහෙයුමකට පස්සෙ ඌවත් ඇදගෙන වැඩෙට එන්න මේ මට පුලුවන් උනාලු ඔන්න.කෝමද මගෙ වැඩ.. කො ඉතින් කට්ටිය පොඩි අත්පුඩියක් වත් ගහනවකො...

රායිට්... අන්තිමේදි ඔන්න අපි දෙන්නා නගරාන්තර සුපෝපබෝගී කියල ගහල තිබුන බස් එකකට නැගල බෝම අමාරුවෙන් කො‍ටුවට ආවලු..අම්මේ ඉතින් තියෙන සං‍තෝසේ... අව්ව එහෙම නෑලු... කට්ට අවුවෙන් බැටකාපු අපි දෙන්නා බොහොම අමාරුවෙන්

කො‍ටුවෙ පෙට්ටි කඩේට ගිහින් කොකාකෝලා දෙකකටත් වග කියලා ත්‍රී විල් අයියා කෙනෙක් ළඟට කිට්‍ටු කලා...

අයියෙ නාරාහේන්පිටට කීයක් ගන්නවද?  

ගාන කියන්නත් කලින් අර ගොන් වහන්සෙ වාඩි වෙලත් ඉවරයි... කන්න දුන්නට මොලේ දෙන්න බෑනෙ.. බස්සි අක්කගේ ත්‍රීවිල් ගමන් මතක් කරගෙන මාත් ‍ටුක් ‍ටුක් එකට නැග්ගා... ඔන්න ඉතින් කොළඹ වටේ සිරි බල බල අපි දෙන්නත් නෙළුම් යාය හොයාගෙන එනවා.. එනවා කීවට ඔරුවක පාරුවක නෙමෙයි කොළඹ හතේ ත්‍රී වීල් එකක හිටං...

කිරුල පාර කියල කිව්වාට එහෙම පාරක් නෑ..වෙන මොකක්දෝ පාරකින් ත්‍රි විල් අයියා කනේ වැලි ගෑවෙන්න නවල ගත්තා... ගිහින් ඔන්න තැනක නැවැත්තුවා.. හරි එහෙනම්.. අපි දෙන්නත් ත්‍රීවිල් අයියාට ගතමන්ට් එක දීලා ඇතුලට ගියා.. 

මේ අර බ්ලොග්... මට කියන්න හම්බුනේ එච්චරයි..

“ආහ් ඔයාල අර ඉන්ටනෙට් එකේ ලියන අය නේද?”

දැන් කී පාරක් කිව්ව්ද? ඒක මෙහෙ නෑ.. ඔයාල යන්න පොල්හේන්ගොඩ පාරට..

එහෙ තියෙන්නේ..

සික්කා කිව්වෙ නිකං ඌ ඒකෙ අයිතිකාරයා වගේ..

දැන් ඉතින් කාපන්කො ටින්කිරි...

ඒ අස්සෙ අපේ උදාරයා මං දිහා බලනවා නිකං කින්ඩියට වගේ...

හැහ්..මම එහෙම සැලෙයිද? දන්න කෙනෙක්ට කියල හිටියෙ බස්සි විතරයි..ඩෑල් කොරා බලන්න..

ම්හ්..හූ..

යකෝ මේකිත් උස්සන් නෑ...

තමුසෙලට කියන්න ඕයි ඒ වෙලාවෙ නම් බයත් හිතුනා...

ඒත් කොහෙදෝ ඉඳල මගෙ ටිකිරි මොලේට ආව අයිඩියා එකක්...

ඉතින් අපි ළඟම තිබ්බ ත්‍රීවිල් පාක් එකකට ගිහින් එතන ඉන්න අහිංසකම මූන තියෙන අයියව තේරුවා..තෝරලා ඉතින් වැඳලා වගේ අපිට වෙච්ච සන්තෑසිය ඒ අයියට කීවා..

ආහ් යමු මල්ලි නගින්න... අම්මේ ඉතින් දෙයියො බැලුව වගේ මිනිහා රු100 වගේ පොඩි ගානකට අපිව අදාල තැනට ගිහින් දාන්න පොරොන්දු වුනා...

මෙන්න මේ අයියා අපිව එක්කන් යනවා ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යන්ශෙට...

හුටා...මට පේන්නෙ මේ අයියා CID එකෙන්ද කොහෙද..

ඒත් යකෝ මං දේශපාලනේ ගැන ලිව්වෙ නෑනෙ...

කෑවත් බෙදාගෙන කන්න මූත් ළඟ ඉන්න නිසා මාත් ඔහේ හිටියා..

ඔන්න ත්‍රීවිල් එක නැවතුනා..

අපිත් ඉතින් බැහැල වටපිට බැලුවා..

ඔන්න ඉතින් අපේ ඉස්සරහ තියෙනවා අදාල තැන..

අපි මේ බොරුවටනෙ බය වෙලා තියෙන්නෙ...

දකුනු කකුල ඉස්සර කොරල අපි ඇතුලට ගියා...

ඉස්සරහම කවුන්ටරයක් ළඟ ලස්සන අක්කලා ගොඩායි...

අපි ගියා එතෙන්ට..

“ආහ් සෙකන්ඩ් ෆ්ලෝර් එකට යන්න...”

අපි මොනාත් කියන්නත් කලින් ඔන්න අයියා කෙනෙක් කීවා...

යකෝ අපි ඉන්ටනෙට් එකේ ලියන උන් කියල මේ කොළඹ හැමෝම

දන්නවනේ....

අපි දෙන්නත් ඉතින් වැනි වැනි උඩට නැග්ග...

කට්ටිය නම් ගොඩායි...

ඒත්..

ඒත්..

අනේ..අම්මේ....තාත්තේ....

අඬන්න තරම් දුකයි ඕයි...

ඇයි අහන්නෙ...

අපි දන්න කවුරුවත් නෑනෙ මෙතන...

අනේ ඉතින් ළඟ තිබ්බ පු‍ටුවක වාඩි වෙලා ගත්තා බස්සිට කෝල් එකක්..

මෙන්න මේ වෙලාවට තමයි පෝන් පොලොවෙ ගහන්න හිතෙන්නෙ..

නෝ ආන්ස්වර්..ගත්තා බස්සට...

අපරාදෙ කියන්න බෑ බස්සිටම හරියන බස්සා..

අපිත් ඉතින් වටේ පිටේ ඉන්න අය දිහා හොරෙන් බල බල හිටියා...

ටික වෙලාවකින් ඔන්න ඉතින් අපේ බස්සි ආවා..

බස්සිගෙ තනියට දිලා අක්ක එහෙමත් හිටියා...

දැන් ඉතින් ටිකක් ඔලුව උස්සල හිටියෑකි..

ඒ එක්ක ආවනෙ තව ඩෑල් එකක්...

දන්නවද කවුද කියලා...

කිව්වට විශ්වාස කරන් නෑ ඕයි...

කවුද?

අර මාලෙ ගෙලේ චේ පපුවේ...

ඔව්..ඉවාන් අයියා තමයි...

මොකක්ද? මාලෙ ද?

පිස්සු කතා කරනවා?

මාත් හිතන් හිටියෙ එහෙම තමයි...

මාල ටැටූ මොනාත් නෑ..

ෆුල් ජෙනුයින් ඩෑල් එක..ඔව්..

ඔන්න ඉතින් ටිකින් ටික අපි දෙන්නත් ඉන්නකොට

බ්ලොග් ලෝකෙ අයියලා එනවා...

සුධීක අයියා , එතකොට අපේ අටං අයියා...

මනෝ අයියා , සජ්ජා..

අම්මේ ඉතින් මට අමතක වුනානේ අපේ කලාහිත කරන සුමිත් අයියාව...එයත් හිටියා

තව ඉතින් අපේ ඇනෝපිලිස් අයියත් හම්බුනා..

ඇයි අපේ ක‍ටුස්සා..

ඔව් ඔව්.. ක‍ටුස්සා ඇඟේ හැටියටම නම දාගෙන තියෙන්නෙ..

මං නම් කියන්නෙ මිනිහ කනවා මදි...

බස්සිගෙ තනියට දිලා අක්ක එහෙමත් හිටියා...

මම බ්ලොග් ලියන්න ඉගෙනගත්තු මාතලන් සෑරුත් ඇවිත් හිටියා...

පැයක් විතර ඉඳල එන්න හිතාගෙන ගියත් එන්න හිතදුන් නැත්තෙ ඇයි කියන එක තාමත් හිතාගන්න බෑ...කෝම හරි වැඩේ ඉවරවෙනකම්ම ඉඳල එන්න බලද්දි හොඳටෝම වහිනවා... කිරුලපනට වෙනකම් එන්න ඉවාන් අයියා ට්‍රාන්ස්පෝට් දුන්න නිසා හොඳට ගියා...වහිනවා කියන්නෙ ඉතින් අහන්න දෙයක් නෑ...කිරුලපන හන්දිය යට වෙලා අඩියක් විතර වතුර...අමාරුවෙන් අයිනකට කාර් එක නවත්තලා බහින්න හදද්දි වතුර...ඉතින් මං වතුරෙන් එහාට පනිනවා කියල හිතාගෙන හීනියට ජම්ප් එකක් දැම්මා..

අහෝ ඛේදයකි!ඉරකි තිතකි!

මුළු කිරුලපන ටවුන් එකක් බලන් ඉද්දි ජබෝස් ගාල සද්දයක් එක්ක අහිංසක මං තුමා වතුර ගොඩේ දොයි...අපරාදෙ කියන්න බෑ මිනිස්සු මං දිහා පුදුම අසරණ විදියට බලන් හිටියා..අනේ ඉතින් මාත් මොනාත් නොවිච්ච ගානට ළඟ තිබ්බ කඩේ ළඟට ගියා...

අඩියක් උඩට තිබ්බ වතුර මැදින් ආපු 138 නැවක එල්ලිලා අපි කො‍ටුවට ආවා..එද්දි කො‍ටුව යටවෙලා තිබ්බෙ මෙන්න මෙහෙම...

මොන දේ වුනත් කවදාවත් අමතක වෙන් නැති දිනයක් වුනා...

ජීවිතේ කවදාකවත් හැබැහින් දැකල කතා කොරල තිබුන් නැති මේ අපූරු චරිත මෙහම මුනගස්සපු එකට නෙළුම් යායෙ හැමෝටම ස්තුතියි කරන්නයි අද මෙහෙම ලීවේ.. ඇත්තටම මීට මාස දෙකකට කලින් බොහොම පුංචියට බොගක් අටෝගත්තු මට මෙහෙම බ්ලොග් ලෝකෙ අයියල අක්කලා අඳුරගන්න ලැබීම ඇත්තටම වාසනාවක්...ඉතින් මේ අද කලා වගේම ඉදිරියේදිත් බ්ලොග් ලියන කියවන අපි හැමෝටම ශක්තියක් වෙන්න වාසනාව ලැබේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා...සදා ජය!!!